Blog

BLOG

Blij dat je doet

You go girl

1 juli 2024

Sinds enige tijd heb ik wat lichamelijke ongemakken. Of het echt is of tussen m'n oren zit, weet ik niet, maar in ieder geval heb ik wat acties ondernomen om me beter te voelen. Een van die acties is dat ik sinds een tijdje ben gaan zwemmen. Ik doe mee met een zwemprogramma voor senioren en ik vind het hardstikke leuk.

Ik ben een van de jongsten, maar zeker niet de fitste. De groep is niet groot en iedereen doet mee naar eigen vermogen.

Zo ook Marianne. Een dame van 97 jaar waar ik een voorbeeld aan kan nemen. Ze zwaait als de beste met haar armen (met gewichtjes), stapt driftig door het water en is snel met alle oefeningen. Ik kijk naar haar als het iets te zwaar voor me is en haar energie trekt me door de oefening heen.

Marianne is 21 keer Nederlands Masters Kampioen estafette, 23 keer Nederlands Masters Record estafette, 5 keer Europees Masters Record estafette en een gouden en zilveren medaille bij de Europese Masters Kampioenschappen.

You go girl.

Cadeautje

25 april 2024

Buiten regent het al een hele poos en is het door de oostenwind nog steeds fris tot koud. Binnen staat nog steeds de verwarming aan, terwijl het al volop voorjaar is op de kalender. De kersen- en de perenbloesem is bevroren waardoor we mogelijk dit jaar geen vruchten krijgen in de tuin. En temidden van zoveel droefenis speelt zich iets heel moois af in mijn tuin.

Toen ik vanmorgen de schuurdeur afsloot, hoorde ik heel zacht gepiep in de buurt. Muizen misschien? Ik keek rond en zag niets, tot ik ontdekte dat het heel dichtbij was. Ik legde mijn oor op een vogelhuisje dat ik jaren geleden kreeg en had opgehangen aan de muur naast de schuurdeur en ja hoor. Daar kwam het geluid vandaan. Heel voorzichtig opende ik het mezenkastje en 4 jonge piepkuikens zatend piepend met open bekjes in een prachtig nestje. Je snapt dat wij vanavond beschuit met muisjes eten en dat we de komende weken heel voorzichtig door de tuin zullen lopen om dit jonge gezin alle kans te geven.

Taal verbindt

3 januari 2024

In november 2023 werd ik geinterviewd door Eindhoven Doet. We spraken over mijn vrijwilligerswerk. Hieronder een deel van het gesprek.

Tien jaar geleden is Werkvloertaal opgericht. Werkvloertaal is een taalschool in Eindhoven, Tilburg en Helmond en partner van verschillende gemeentes. Zij geven onder andere taallessen aan inburgeraars. Zoals ze zelf zeggen “Taal verbindt mensen met elkaar, je kunt elkaar verstaan. Het geeft grip op je leven in Nederland omdat je meer begrijpt van de wereld om je heen. Ons doel is om onze cursisten klaar te stomen voor een plek op de Nederlandse arbeidsmarkt en samenleving.” De docenten van Werkvloertaal worden ondersteund door vrijwilligers die hen helpen in de klas.

In het centrum van Eindhoven, met uitzicht op de skyline, ontmoeten we twee vrijwilligers van Werkvloertaal: Carien van Eijden en Huseyin Okcu.

Huseyin vertelt: 'Toen ik samen met mijn vrouw en twee dochters in Nederland kwam vroeg ik in het AZC om Nederlandse boeken. Ook bezocht ik het taalcafé en was daar vrijwilliger, ik wilde mijn Nederlands beter maken. De lessen van werkvloertaal hielpen mij enorm en ik kon samen met mijn docent, de vrijwilliger en klas naar het staatsexamen toe werken. Een jaar later haalde ik het examen en rondde mijn opleiding NT2 (Nederlands als Tweede taal) af. Mandy, mijn docent, nodigde me uit om vrijwilligerswerk in haar volgende klas te doen. Ik kan nu anderen helpen en tegelijkertijd mijn Nederlands verbeteren. In de klas volgen de leerlingen samen de les en werken in drie groepen verder, op verschillende niveaus. Ik begeleid dan een groep met het uitvoeren van de taken, de uitspraak en het verbeteren van de leesvaardigheid Ik vind het erg fijn om sociaal bezig te zijn, om contact te houden en mijn Nederlands te verbeteren. De aandacht van de cursisten, de docenten en de organisatie maken mij dankbaar. Ik heb nu een mooie baan gevonden op de enginering afdeling van een netbeheerder. Daarom ga ik stoppen met mijn vrijwilligerswerk, omdat ik het niet meer kan combineren.’Zo heeft het opstapje via Werkvloertaal tot een vaste baan geleid. "Ook mijn vrouw volgt momenteel de cursus bij werkvloertaal en mijn dochtertjes gaan naar een Nederlandse school."

Carien, vrijwilliger en contactpersoon vrijwilligers bij Werkvloertaal, heeft het verhaal van Huseyin met plezier aangehoord. Heel grappig is dat zij op een paar vragen het antwoord niet wist, Huseyin wél!

Carien is een bevlogen dame die al haar hele werkzame leven actief is in de sociale sector. Naast een betaalde baan is zij 2 dagen per week te vinden bij Werkvloertaal. Zij voelt zich hier als een vis in het water en raakt elke keer weer geïnspireerd door de fijne sfeer en de aandacht voor elkaar. Iedereen gaat hier bovendien op gelijkwaardige wijze om.

‘Ik zocht een plek waar ik als vrijwilliger iets kon doen en vond dat hier. Hier kan ik mezelf zijn en iets betekenen. Het is zo'n fijne club, ik kom hier alleen maar fijne mensen tegen! Werkvloertaal is voor mij een warm bad, het is een goede werkomgeving met leuke collega's en de diversiteit is enorm. In de loop der jaren heb ik veel cursisten ontmoet en ik leer zoveel van ze: we kunnen veel van elkaar en elkaars cultuur leren. Ik voer het intakegesprek met de vrijwilligers en koppel hen aan een docent. Vervolgens kan de vrijwilliger een keer meedraaien met de les en besluiten om hier te komen.

Het leuke is, dat bij het werven van vrijwilligers, de cursisten de grootste ambassadeurs zijn voor Werkvloertaal. Carien geeft hen regelmatig flyers mee om uit te delen. Mede door het enthousiasme van de cursisten hebben zich hierdoor regelmatig vrijwilligers aangemeld.

https://vrijwilligers.eindhovendoet.nl/vacatures/coachende-vrijwilliger

Verhalen vertellen

17 november 2023

Eens per 6 weken komen we met drie vrouwen bijeen om elkaar te inspireren.

We kiezen steeds een thema waar we over in gesprek gaan. Met passie en met luchtigheid behandelen we levensvraagstukken. 'Waar en hoe wonen we over 10 jaar', 'Hoe ga ik om met lastige vragen in mijn leven', 'De impact van de overgang'. Er is altijd wel iets moois om uit te diepen. We vertellen elkaar verhalen onder het genot van koffie met lekkere chocola.

Gisteravond was ik bij een meeting in de Springplank. Een plek waar er zorg is voor de dak- en thuislozen in Eindhoven. Ik voelde me rijk. Rijk met mijn leven. Ik heb een huis, een inkomen, een warm bed, elke dag eten en fijne vrienden waar ik mijn leven mee mag delen. Ik mag ook mijn verhalen delen met anderen.

Ik ben rijk.

Na een paar korte kennismakingen vertrokken we met z'n allen naar het Schaduworgel op de route van Glow. Een verhalenverteller met mooie beelden. kunstzinnig geprojecteerd op de muur. Ik vond het indrukwekkend en mooi. Ik voelde me rijk.

Luisteren naar elkaars verhalen werkt helend en inspirerend. Benieuwd welke verhalen ik vandaag weer mag beleven.

Warme omhelzing

18 september 2023

Een aantal weken geleden was ik in een grote supermarkt in Indianapolis in de Verenigde Staten van Amerika. Ik droeg een shirt met de tekst Ohio. Een shirt gekocht in Ohio, een staat verderop. Ik werd aangesproken door een vriendelijke dame, die me vertelde dat haar vader daar vandaan kwam. Hij was soldaat geweest in de tweede Wereldoorlog en had in Europa gevochten voor de vrijheid. Hij had de vreugde gezien van de mensen die blij waren bevrijd te worden na 5 jaar bezetting. Ik vertelde haar dat wij in Nederland elk jaar op 4 mei de slachtoffers van die oorlog herdenken en dat er op 5 mei gevierd wordt dat we vrij zijn. Ze was geraakt en bedankte mij met een stevige omhelzing en tranen in haar ogen. Het was een hele mooie, warme omhelzing.

Waardering, en hoe dat voelt

10 januari 2023

Na een wandeling van een halfuur arriveer ik bij het Evoluon. Ik ga vandaag de tentoonstelling Retro Future bekijken, een expo over de toekomst van gisteren. Als ik in een korte rij sta na te denken over wat ik allemaal zal gaan zien, hoor ik achter mij mijn naam. Ik draai me om en hoor de dame in kwestie zeggen: “Kijk zus, dat is Carien, mijn collega”, en daarmee bedoelt ze mij.
Bam, dit raakt me. Vooral dat ‘mijn collega’, raakt me. Ik ben vrijwilliger bij Werkvloertaal en zij is daar docent, dus beroepskracht. Het voelt als een compliment, als waardering. Ik word gezien, mijn inzet wordt gezien. En dat voelt goed.

Geen feest, geen cadeau kan op tegen deze vorm van waardering. Ik merk dat juist daardoor ik een extra tandje bijzet in mijn taken als vrijwilliger voor deze taalschool.

V-vorm

11 november 2022

Het leven bestaat uit herinneringen bouwen. Mooie momenten die je koestert maar vaak, door de waan van de dag, vergeet. Kleine, mooie momenten.
Gistermorgen was zo'n moment.
Ik stond buiten om te vertrekken naar mijn werk. Volop in gedachten over alles wat ik zou gaan doen. Lekker drukke en lange dag voor de boeg. Ik begon me te haasten. Tot ik mijn 2 buurjongetjes van 6 jaar naar de lucht zag kijken. Een beetje met een scheef hoofd staarden ze naar iets. "Kijk", zei een van de twee, "daarboven; een vogelvliegtuig". Ik keek naar de richting waar zij naar keken en was helemaal verwonderd van de precieze betekenis van dat woord. Een grote groep vogels vloog in V-vorm richting het zuiden. Zo'n moment tovert een lach op mijn gezicht en is er om te koesteren.

Improviseren in het taalcafe

18 maart 2022

Vanmorgen moest ik plotseling het werk van 2 taalvrijwilligers overnemen. Corona hield hen thuis. 'Geen probleem, dat lukt me wel', dacht ik. Ik kwam het leslokaal binnen en 6 paar ogen keken mij aan. Allemaal taalcursisten die ik nog niet kende en waarvan ik geen idee had hoe goed hun Nederlands was.

Eerst koffie dacht ik en ik schonk mezelf een grote mok in. Geen materiaal, geen flap-over of digibord maar wel 6 mensen die graag Nederlands willen oefenen.

Ik stelde mezelf voor en er volgde 5 rondes met vragen. Hoe heet jij, waar woon jij, hoe oud ben jij, wat is jouw hobby en welk eten vind jij lekker. Die laatste vraag was een schot in de roos. We spraken een half uur over eten. Wat is lekker, wat is niet lekker, wat is typisch Nederlands en wat is typisch eten uit het land van herkomst. Ik kreeg de meest exotische plaatjes te zien maar kon het eten niet herkennen. Ik voelde me even een vreemde in mijn eigen land, maar we konden er hartelijk om lachen.

Als laatste gingen we aan de slag met de klok. Nog niet zo’n makkelijke les hoor. In het Nederlands zijn er heel veel manieren om te zeggen dat het 8.40 uur is: 20 voor 8, 10 over half 8, bijna kwart voor 8. We hebben heel wat klokken getekend en afgesproken dat dit volgende week wordt herhaald. Want ...voor het maken van een afspraak heb je wel de juiste tijd nodig. En afspraken maken, daar zijn we in Nederland heel goed in.

Hoe vriendschap voelt

12 december 2021

Een tijdje geleden was ik bij de binnenkomst van ‘de Nacht van de Vluchteling’. Een jaarlijks terugkerend evenement waarbij lopers een nachttocht van 40 km lopen. Het was nog vroeg in de ochtend en de lopers hadden het heel bijzonder gevonden. Mensen vertelden dat ze zich heel bewust waren van de reden van hun lopen. Geld ophalen voor de organisatie die zich inzet voor vluchtelingen.

Ik moest aan mijn maatje denken: een jonge knul van 22 jaar die op zijn 15e thuis te voet vertrok. Op de vlucht voor de ellende in zijn land. Twee jaar heeft zijn reis geduurd. Te voet, met een auto, met een bootje die akelige zee over, weer lopen, liften om met een trein uiteindelijk in Amsterdam aan te komen. Twee jaar heeft zijn tocht geduurd, onderweg werken, uitgebuit worden en dingen zien die zo’n jonge knul nog helemaal niet moet hoeven zien. Hij vertelde me laatst, voor het eerst in jaren, zijn vluchtverhaal. Ik was geraakt door zijn woorden en zijn beelden van alles wat hij tijdens zijn tocht had meegemaakt.

Het gaat goed met hem. Hij studeert, heeft een bijbaantje, houdt van voetballen, doet wat jongeren van zijn leeftijd doen, heeft vrienden en vraagt hulp als dat nodig is.

Hij is mijn maatje, een vriend. We schelen bijna 40 jaar, maar ik leer van hem en zijn positieve kijk op het leven.

Mooie ontmoetingen

19 maart 2021

Ik werd vanmorgen wakker van de zon. Ik heb vandaag geen klusjes voor mijn vrijwilligerwerk. Niet erg hoor, want ook een vrijwilliger heeft wel eens een dagje vrij verdiend.

Met een lekkere kop koffie neem ik buiten in het zonnetje de week door. Wat een prachtige ontmoetingen had ik deze week. Voor een interview over vrijwilligerswerk sprak ik een man over zijn motieven om jaren geleden te kiezen voor part-time werk om zich in de vrij gekomen tijd maatschappelijk in te zetten. Een weloverwogen keuze die hem veel goeds heeft gebracht. "Wat ik doe, voelt als zeer zinvol en ik kan er mijn ei behoorlijk in kwijt".
Op mijn vraag: "Maakt vrijwilligerswerk gelukkig" antwoordde hij heel duidelijk 'Ja, het heeft me gelukkiger gemaakt".

Ik neem nog een slok van mijn koffie en ik voel wat hij voelt. Vrijwilligerswerk voegt ies wezenlijks toe in je leven, namelijk een gelukkiger gevoel.
Ik sluit mijn ogen en geniet nog eens extra van de zon. Morgen begint de lente.

Wil jij ook een blijer mens worden, kijk dan eens op jullie lokale vacaturebank.

Goed of fout

8 januari 2021

In mijn opvoeding heb ik geleerd zelf na te denken over de keuzes die ik maak in mijn leven. Dat leerde ik al heel jong. Keuzes maken betekent dat je nadenkt over de voordelen en de nadelen, over wat dit voor jouzelf en voor de mensen om je heen betekent. Elke dag opnieuw moet je keuzes maken. Soms makkelijke soms moeilijke.

Ik zie om mee heen de worsteling over het al dan niet laten inenten tegen Covid. We zien spotjes op televisie over de voordelen en we zien de reacties daarop. We lezen artikelen over de nadelen en zien reacties van mensen daar weer op. Iedereen heeft er een mening over en ik twijfel nog steeds. Hoe meer ik weet, hoe minder ik weet.

Waar ik wel moeite mee heb, zijn de dwingende woorden van de overheid en wie weet straks ook van de mensen om me heen. Letterlijk zegt Minister de Jonge: "Inenten is je sociaal-maatschappelijke plicht. Je doet het niet voor jezelf, maar om onze kwetsbaren te beschermen". En dat gaat voor mij net een stapje te ver. Natuurlijk tekent zich de beschaving in de manier waarop we met kwetsbare mensen omgaan, maar dat kan op veel manieren. Een daarvan is inenten van de totale volwassen bevolking. Maar is dat de enige optie?

Ik geloof in de kracht van de twijfel, maar dan wel mijn eigen twijfel. Pas na veel twijfel zal ik de keuze maken en ik laat me daarbij niet onder druk zetten.

Lieve mensen: heb respect voor elkaars keuze en blijf er met elkaar over in gesprek. Goed of fout bestaat m.i. in deze niet.

Kleine moeite, groot gebaar

28 november 2020

Lieve mevrouw of meneer,

Liefs; dat is wat ik u graag wil wensen. Liefs vanuit mijn hart.

In deze dagen is het vroeg donker buiten, we zetten de verwarming of de kachel een graadje hoger, soms zitten we onder een deken op de bank, we kijken wat meer televisie en we gaan wat minder vaak naar buiten. Dat geeft warmte en gezelligheid. Ik wens u een warme en fijne Kerst.

Ik brand dit jaar een extra kaarsje met Kerstmis voor u en wens u goede gezondheid en een gelukkig 2021. Warme groeten.

Deze tekst schreef ik vanmorgen op 4 kaartjes die ik verstuur naar een verzameladres van NLvoorelkaar. Zij zorgen ervoor dat eenzame ouderen een kaartje ontvangen. Kleine moeite voor mij en ik hoop dat de ontvanger er een beetje warmte door ervaart.
Doe jij ook mee? Kijk hier voor de actie.

Vrijwilligerswerk is meer dan zorg en welzijn

28 september 2020

In Nederland zijn veel Vrijwilligerscentrales en -steunpunten ondergebracht bij de lokale welzijnsorganisatie. Dat biedt voordelen. De lijnen met hulpverleners en social workers zijn kort. Zij kunnen mensen doorsturen om geschikt vrijwilligerswerk te vinden. Aan de andere kant zien we ook dat vrijwilligerswerk steeds meer in relatie wordt gebracht met zorg en welzijn. Maatjes, boodschappen doen voor senioren, klussendienst, strijkservice, formulierenbrigade, chauffeur voor mensen met dementie of kinderen met autisme, hulp bij inburgering: allemaal mooi vrijwilligerswerk. Maar allemaal gerelateerd aan zorg en welzijn.

En dat is jammer. Vrijwilligerswerk is zoveel meer.

Sporttrainer, evenementenorganisator, IVN-wandelaar, bosopruimer, verkeersbrigadier, vrijwillige brandweer, voorzitter van de buurtvereniging, leider Scouting of Jong Nederland, toneelregisseur, reperateur bij een Repair Cafe, wandelpad-controleur, opgraver bij de Heemkundekring, tuinman bij de kerk of de begraafplaats, gastvrouw bij de bibliotheek, dirigent van het kinderkoor, scheidsrechter darten, klaarover bij de basisschool, verzorger bij het Vogelasiel, suppost in het museum.
Zal ik nog even doorgaan?

Gemeenten en welzijnsinstellingen denken en handelen veel vanuit zorg en welzijn. En dat begrijp ik want er moet op zorg en welzijn stevig worden bezuinigd. Dus veel taken worden doorgeschoven naar vrijwilligers. De burger moet immers meer voor elkaar gaan zorgen.
Dat gaat knellen en is slecht voor het imago van vrijwilligerswerk.

Blijf investeren in een sterke samenleving, niet alleen door kwetsbaren te helpen, maar ook door sterke vrijwilligersorganisaties te ondersteunen en te waarderen.

Corona: ook tijd van bezinning

11 augustus 2020

Corona, we gaan het nooit meer vergeten.

Dat virus heeft de wereld op z’n kop gezet. Ik sprak mensen die hun baan opzegden, mensen die hun huis verkochten, mensen die hun inkomen tot 0 zagen reduceren, ondernemers die flink investeerden om 'Corona-proof’ klanten te kunnen ontvangen, mensen die zich volledig terugtrokken maar ook mensen die creatieve manieren zochten om elkaar te ontmoeten. Ik sprak mensen die vreselijk ziek zijn geweest en mensen die een dierbare verloren. Maar bovenal: iedereen was er noodgedwongen mee bezig. De een wat meer dan de ander, maar toch: iedereen had er mee te maken.

En ik? Wat deed ik? Ik trok mezelf terug in huis, wandelende elke avond een half uur met de ommetje-app, video-belde met vriendinnen, sportte elke dag met 2 vriendinnen via WhatsApp, keek naar de live-streams van DJ Woody van Eyden (mijn broer), volgde food-delivery-biker Miekii in New York op Twitch, maakte zelf een paar Webinars over vrijwilligerswerk, fotografeerde mijn leven in onze ‘familie-app’, ruimde (net als de rest van Nederland) alle kasten op, werd verslaafd aan '90 days fiancée' op TLC en leerde mijn omgeving op een heel andere manier kennen. Eerlijk gezegd amuseerde ik me prima.

Nu, een paar maanden later, begin ik te wennen en heb ik het leven weer opgepakt. Zij het met 1,5 meter afstand en vaak de handen wassen. Net als zovelen heb ik veel nagedacht. Ik associeer Corona nu, naast ziekte en ellende, ook aan ‘een tijd van bezinning’. Naast dat ik de buurt anders heb leren kennen, heb ik mezelf ook op een andere manier leren kennen. Ik weet nu dat ik best een angstkip ben (niet te verwarren met Alektorofobie = angst voor kippen), dat ik nóg meer waarde hecht aan de familie- en vriendschappen in mijn leven, dat spullen er helemaal niet toe doen en dat het in het leven draait om een bestaan vol waarden. Everybody needs a hug.

En als ik het echt niet meer volhoud, lees ik de brief van Jan Hoek en de reacties van jongeren op zijn brief. We doen het samen en dat is voor mij waarde.

Ellende en iets moois

13 maart 2020

In 1992 woonde ik in het episch centrum van de aardbeving in Limburg. Iedereen was in rep en roer toen de schok van 5,5 op de schaal van Richter voelbaar was. Met een klein groepje zijn we toen stad en dorp in getrokken om de verhalen van de mensen op te schrijven. Wat vooral opviel was de saamhorigheid. Mensen vingen elkaar op, dronken koffie samen, vertelden ervaringen aan elkaar, hielpen bij het opruimen van puin, boeren werden geholpen met de dieren en er werd samen gelachen en gehuild.

Massaal stond men voor elkaar klaar. Ik was daar erg van onder de indruk.

Nu, in maart 2020, voltrekt zich wereldwijd een ramp. Een pandemie die Corona heet. Nu, in 2020 hebben we internet. We plaatsen grappen op Twitter, we werken thuis op afstand, lessen worden via internet gestreamd, we facetimen naar opa en oma, we sturen berichten naar familie in het buitenland en Facebook staat vol met annuleringen van evenementen en activiteiten.

Maar..... er gebeurt ook iets heel moois.

Vanmorgen las ik op Nextdoor.nl het volgende bericht: “Hallo, wij zijn een groep studenten in de buurt. Gezien de gesloten universiteit, sportcentrum en alle annuleringen hebben wij hier allemaal opeens een ontzettend lege agenda en nog veel gezonde energie. Wij willen ons graag inzetten/aanbieden om een handje te helpen bij de mensen die op dit moment liever niet meer de deur uit gaan, of zelfs niet meer mogen. Bent u, of kent u iemand uit de wijk, die het fijn zou vinden als iemand wat boodschappen of andere benodigdheden haalt en netjes, zonder onnodig contact, komt brengen, dan horen wij dat graag!”

Ook zag ik op LinkedIn een oproep van een dame die kinderen van zorgpersoneel wil opvangen, als de scholen toch gaan sluiten.

En weer ben ik onder de indruk. Net als toen zie ik 'liefde voor elkaar'.

In grote ellende blijken mensen zich van hun mooie kant te laten zien.

Ben veilig allemaal.

Soep voor daklozen

6 maart 2020

De afgelopen 15 jaar heb ik, als professional, veel mensen geholpen bij het vinden van vrijwilligerswerk en heb ik veel verenigingen en stichtingen mogen adviseren bij het vinden van geschikte vrijwilligers.

En nu ben ik zelf aan de beurt. Ik ben al een poosje thuis en zoek af-en-toe-vrijwilligerswerk. Ik heb alle testen gedaan om te zien wat bij me past. Dat is niet alleen heel leuk om te doen, maar levert ook verrassende uitkomsten op.

Er is veel te doen, je kunt op veel plekken lekker aan de slag, maar het blijkt dat ik een zogenaamde af-en-toe-vrijwilliger ben. Iemand die het leuk vindt een tijdelijke bijdrage te leveren. Ik kan een plan schrijven, maar ook een dagje meehelpen bij een activiteit. Ik kan een training geven, maar ook helpen bij het jaarlijkse evenement. Dat biedt kansen.

Een paar weken geleden heb ik soep voor de daklozen opgehaald en naar het uitgiftepunt gebracht via www.samenvooreindhoven.nl en nu heb ik me aangemeld bij www.nederlandschoon.nl om papier te prikken in mijn eigen wijk.

En telkens levert dit vrijwilligerswerk een goed gevoel op en leer ik weer nieuwe mensen en vaardigheden kennen.

Droeftoeters en loftuiters

4 februari 2020

Laatst sprak ik een jongeman die sinds kort bestuurslid was van een sportvereniging. Hij had er veel zin in. De eerste bestuursvergadering werd hij geïntroduceerd als iemand die een frisse wind in de organisatie zou kunnen brengen.

De vergadering begon om 19.30 uur en om 22.30 werd deze afgesloten met een biertje. Er stonden veel punten op de agenda, er werden veel afspraken gemaakt en er werd, naar zijn mening, veel gemopperd. Met name door twee bestuursleden die al heel wat jaren meedraaiden in dit bestuur. Die negatieve sfeer bleef de hele vergadering hangen.

Goed voorbereid kwam hij naar de tweede bestuursvergadering. Aan de voorzitter had hij voorgesteld om de bestuursvergadering zelf als eerste op de agenda te plaatsen. De lengte van de vergadering, de agendapunten,

de besluiten, maar bovenal de cultuur van de vergadering. Hij mocht ten slotte een frisse wind meebrengen in dit bestuur.

De jongeman vertelde wat hem de eerste keer was opgevallen. De negatieve houding van de twee bestuursleden en de invloed daarvan op de bestuurscultuur zorgde voor veel te lange vergaderavonden en zorgde ervoor dat agendapunten steeds terugkwamen. Dat moest anders. Het bestuur schrok, maar kon niet anders dan beamen dat dit zo was. Ook de twee betreffende bestuursleden herkenden zich in zijn betoog.

Om dit te veranderen is het belangrijk als bestuur aan de slag te gaan met de eigen cultuur. De eerste belangrijke stap was gezet: luisteren naar deze frisse mening, erkennen dat de bestuurscultuur van invloed is op de organisatiecultuur en commitment aangaan voor verandering. Iemand van buitenaf kan het proces naar vernieuwing begeleiden.

#Extradag

27 januari 2020

Soms kom je zo’n idee tegen waarvan je hoopt dat het viraal gaat. Zo’n bericht waarvan je weet dat iedereen daar een beetje blijer van wordt. Rob Beckers heeft zo’n bericht op sociale media geplaatst. #extradag. We hebben dit jaar namelijk een extra dagje: zaterdag 29 februari.

Een dag om extra te genieten, om een ander extra blij te maken, om zelf iets extra’s te doen. Maak de wereld en je eigen leven een stukje mooier en doe mee met #extradag.

Klik hier voor leuke ideeën en doe mee.

Ieder brengt iets moois mee

18 januari 2020

Een tijdje geleden reageerde ik op een vrijwilligersvacature bij een mooie organisatie omdat ik op hun website zag dat er vrijwilligers werden gevraagd. Mijn kwaliteiten pasten goed bij de functieomschrijving.

Een week later ontving ik een mail met de tekst: “Helaas is de functie al ingevuld. Wij wensen u veel succes.

Pats boem. Een afwijzing. Dat raakt. Wat ging hier eigenlijk fout?

Ik las de vacature nog eens door en ik wist toch zeker dat mijn motivatie goed was, mijn kennis en vaardigheden meer dan voldoende waren en mijn aanbod om te komen praten zeker een open houding was.

Een toch gebeurt dit heel vaak. Organisaties zoeken voor een bepaalde functie een vrijwilliger. Er dienen zich mensen aan en zodra de functie is vervuld, worden de overige aanmelders afgewezen. Jammer, want die anderen brengen kennis, ervaring, vaardigheden, kwaliteiten en passie mee.

Mijn advies: ga altijd in gesprek en kijk of hetgeen de vrijwilliger biedt op een andere plek binnen de organisatie kan worden ingezet.

Een afwijzing op vrijwilligerswerk, zonder de persoon te hebben gezien of gesproken, betekent dat deze niet meer zal terugkomen en ook niet positief over je organisatie zal vertellen aan anderen. En dat raakt het vrijwilligerswerk van jullie organisatie.

Ouderen en de toekomst

9 januari 2020

De jeugd heeft de toekomst. Die uitspraak hebben we allemaal wel eens gebruikt. Maar wat betekent dat eigenlijk? Wat is die toekomst en wanneer is dat dan? En wat betekent dit voor ouderen? Voor mij?

In 2020 word ik 60 jaar. Er is meer tijd achter me dan voor me. Mijn leven bouwt herinneringen en ervaringen. Ik zit 'nog' vol energie en heb veel toekomstplannen. Eigenlijk weet ik nog steeds niet wat 'ik later worden wil'.

Ik wil wel mee naar Mars, ik wil zien dat ziektes worden uitgebannen en dat er niemand meer honger heeft in de wereld, laat een drone me vervoeren en laat mijn huis volledig duurzaam zijn, ik wil graag dat mijn kleding met me meedenkt maar vooral wil ik dat ik nog altijd vrij ben en mezelf mag zijn.

Ooit vertelde mijn vader hoe het leven was zonder plastic. Ik wist niet wat ik hoorde. Mijn moeder vertelde dat zij thuis telefoonnummer 03 hadden.

Alleen heel belangrijke mensen hadden een telefoon. Mijn tante was proefkonijn voor een nieuw medicijn, penicilline. Kun je je dat nog voorstellen? Een leven zonder telefoon, zonder plastic en zonder medicatie die levensreddend is.

De toekomst is, zoals dat altijd is geweest: een tijd die nog helemaal

ingevuld mag worden en ik wil het allemaal meemaken.

De wereld is voortdurend in ontwikkeling en wij mogen dat meemaken.

Ik wil wel 1000 jaar oud worden. Mag dat?

Klein groots moment

5 november 2019

Mijn werkkamer thuis kijkt uit op onze achtertuin. Een kleine stadstuin vol bloemen en planten. En daarom ook vol vogels, insecten en soms de poes van de buren. Het is er gezellig en ik mag er graag naar kijken. In de zomer vanuit een stoel buiten, als het koud is vanachter het raam van mijn werkkamer. Het vrolijke gefluit van merels en meesjes is goed te horen, zelfs met het raam gesloten.

Een tijd geleden had ik tot laat in de avond een vergadering. Het was koud en ik was moe. In gedachten zat ik al thuis op de bank met een lekkere kop thee de dag door te nemen. Toen ik een stuk bos naderde, stond er ineens een bord ’50’ in de berm. 50 Km per uur, op een weg waar niemand komt. Waarom toch? Maar goed, ik volg de regels braaf en minderende vaart.

En….. ja hoor. Ineens werd het me duidelijk. Voor me stak, heel rustig en ontspannen een enorm hert de weg over. Een hert met een groot gewei. Midden op de weg stond het stil en keek het me recht in de ogen aan. Ik was nog op afstand maar dichtbij genoeg om de vriendelijke ogen goed te zien. Deze kortstondige, prachtige ontmoeting heeft me nog dagen ontroerd en nog vaak, als ik in de auto zit, minder ik mijn vaart. Vogels, egels, insecten, vosjes, de kat van iemand, wie weet wat met een beetje minder vaart snel de andere kant kan bereiken, zonder geraakt te worden door een auto.

Van mij mag het hoor; 100 op de autobaan…..

Opruimen

20 oktober 2019

‘Opruimen in je huis is opruimen in je hoofd’. Die uitspraak ken je vast en dat zul je zeker wel eens hebben gedaan. Lades en kasten leeghalen en hoppa, een boel spullen naar de Kringloop. Tuinschuur uitruimen en spullen wegbrengen naar de Milieustraat. Dat ruimt lekker op en biedt plek voor nieuwe spullen.

Zo werkt dat ook met sociale media. Alle mensen op je eigen Facebook of LinkedIn waar je nooit iets van hoort of die je nog nooit echt hebt gesproken, behalve die ene keer op een feestje of tijdens een meeting, kun je verwijderen. Met een druk op de knop verdwijnen ze uit je lijst of zelfs uit je leven.

En toch voelt dat anders. Mensen zijn geen spullen, maar aan het aantal vrienden en connecties te zien bij anderen, lijkt het er soms wel op.

Vanmorgen heb ik alle mensen ‘doorgebladerd’ en de lijst op mijn Facebook en LinkedIn is nu behoorlijk uitgedund. Niet persoonlijk bedoeld hoor. Ik ‘bekijk’ graag mensen die me inspireren en ik ben dan ook reuze benieuwd wat hen bezighoudt. En ja, er gaan de komende periode vast weer nieuwe mensen ontmoet worden. Wie weet vandaag al. Ik verheug me daarop.